Η χορωδία του Χαρίτωνα

Υπόθεση: Με λένε Γρηγόρη. Πηγαίνω Δευτέρα Γυμνασίου κι είμαι η πρώτη φωνή στη χορωδία μας. Για τονυμνασιάρχη μας τραγουδήσαμε και για τη Σοκολατένια Αφροδίτη. Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά καλύτερα να την πάρω απ' την αρχή.

Η πόλη μας είναι πολύ ωραία. Μερικές αρχαίες κολώνες και αμφορείς, δηλαδή βάζα με ανήθικες παραστάσεις που τα κάνουν κάρτ-ποστάλ και η μάνα μου λέει πως είναι πορνογραφίες, αλλά οι τουρίστες τις αγοράζουν με χαρά.

Το καλοκαίρι έχουμε τη θάλασσα, ξεγνοιασιά, τα κορίτσια.

Το χειμώνα η βροχή πότε πότε πλημμυρίζει το σχολείο μας και τότε κάνουμε μάθημα στο ''Λας Βέγκας''. Κάθε άνοιξη όμως έρχεται η σειρά της ''Ολυμπιάδας των Χορωδιών''.

Είναι παράδοση που κρατάει 50 χρόνια τώρα, κι έχει γίνει πια κομμάτι του καθενός μας. Όλοι, μικροί μεγάλοι διαγωνίζονται, με έπαθλο τη Σοκολατένια Αφροδίτη.

Πέρυσι κέρδισαν οι σιδηροδρομικοί και πρόπερσι οι ταχυδρόμοι. Λένε πως φέτος είναι η χρονιά μας, της χορωδίας του σχολείου που διευθύνει ο Γυμνασιάρχης μας, ο Χαρίτων. Από κει ξεκίνησαν όλα, ειδικά από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του ο Ταγματάρχης Δημητρίου και το πάτησε μάλιστα για τα καλά, όταν ήρθε για να βάλει την πόλη μας σε ''τάξη''.

Πώς έγινε μετά και όλοι (ο Χαρίτων, ο Ταγματάρχης, η Ωραία Ελένη, ο παππούς, ο αδερφός μου και το αυτοκίνητο του, ο κύριος Δήμαρχος και η κυρά του η τσαχπίνα, ο κύριος Δράκος και ο Καπόνε, η Κάλλας και ο κύριος Γενικός, εγώ, η Ευγενία και ο φίλος μου ο Ηλιόπουλος, μαζί και ο Αντώνης ο σιδηροδρομικός με την Αθηνά, η μάνα μου, οι καπελλούδες και οι ταχυδρομικοί) όλοι μα όλοι, γίναμε μαλλιά κουβάρια; Θα σας γελάσω.