Ο ΠΟΙΗΤΗΣ-Προς τί καλόν, τί όφελος ηθέλησεν η τύχη,
κ' εν τη αδυναμία μου επλάσθην ποιητής;
κ' εν τη αδυναμία μου επλάσθην ποιητής;
Μάταοι ειν΄οι λόγοι μου· της λύρας μου οι ήχοι
αυτοί οι μουσικώτεροι δεν είναι αληθείς.
αυτοί οι μουσικώτεροι δεν είναι αληθείς.
-Εάν θελήσω ευγενές αίσθημα να υμνήσω,
όνειρα είν', αισθάνομαι, η δόξα κ' αρετή.
όνειρα είν', αισθάνομαι, η δόξα κ' αρετή.
Παντού απογοήτευσιν ευρίσκ' όπου ατενίσω,
κ' επί ακάνθων πανταχού ο πους μου ολισθεί.
κ' επί ακάνθων πανταχού ο πους μου ολισθεί.
-Η γη 'ναι σφαίρα σκοτεινή, ψυχρά τε καί δολία.
Τα άσματά μου πλανερά του κόσμου ειν' εικών.
Έρωτα ψάλλω και χαράν. Αθλία παρωδία,
αθλία λύρα, έρμαιον παντοίων απατών!
Η ΜΟΥΣΑ
-Δεν είσαι ψεύστης, ποιητά. Ο κόσμος τον οποίονοράς εστίν ο αληθής. Της λύρας αι χορδαί
μόναι γνωρίζουν τ' αληθές, και εις αυτόν τόν βίον
οι ασφαλείς μας οδηγοί μόναι εισίν αυταί.
-Του θείου είσαι λειτουργός. Σοί έδωκε τον κλήρον
του κάλλους και του έαρος. Μελίρρυτος αυδή
ρέει από τα χείλη σου, και θησαυρείον μύρων
είσαι- χρυσή υπόσχεσις καί άνωθεν φωνή.
- Εάν η γη καλύπτεται με σκότος, μη φοβείσαι.
Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.
Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι,
θάρρει, και βάδισον εμπρός. Ιδού το λυκαυγές!
-Ομίχλη μόνον ελαφρά το βλέμμα σου τρομάζει.
Υπό τόν πέπλον ευμενής η φύσις διά σέ
ρόδων, και ίων, κ' ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει
στεφάνους, των ασμάτων σου ευώδεις αμοιβαί.
Καβάφης [2, 1886]
Πολύ ενδιαφέρον ποίημα. Ο Καβάφης επισημαίνει την ματαιότητα του περιεχομένου των ποιημάτων του! Όσα υμνεί: "έρωτας, χαρά, δόξα και αρετή" δεν απαντούν στο κόσμο το δικό του (στην εποχή). Ανώφελος ο ρόλος του, μάταια τα λόγια, παντού στο κόσμο του η απογοήτευση και ο πόνος κυριαρχεί! Και η Μούσα ανταπαντά αναγνωρίζοντα και συμμερίζοντας τον προβληματισμό του. Όμως γι' αυτήν ο ποιητής είναι ένας λειτουργός, ορισμένος από κάτι "ανώτερο" να υμνεί τα σπουδαία και υψηλά! Τον παροτρύνει να δειλίασει στις πρόσκαιρες δυσκολίες και δεινά. Δεν θα αργήσει το πλήρωμα του χρόνου όπου οι κόποι και το έργο τους θα θα ανταμοιφθούν! Και το περιεχόμενο των λόγων θα πρόσφορο έδαφο, αληθινό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια, η "μουσική" οφείλει να υμνεί τα ωραία και ιδανικά που θα πρέπει να υπάρχουν στη ζωή μας ή πρέπει να εκφράζει τις εφήμερες τάσεις και προβληματισμούς τις καθημερινότητας! Είναι "μαθήματα ζωής" ή "μέσω έκφρασης του ψυχισμού και των καθημερινών αναγκών των ανθρώπων"; Αναμένω τοποθέτηση! Το θέμα εγείρει συζήτηση... "ο υποκινητής"
Σκέψεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήα. Κι ενώ ξεκινά ο 'Ποιητής' ένα λυρικό μονόλογο, το ποίημα εξελίσσεται σε υποτυπώδη διάλογο με τη Μούσα του. Δείχνει, φαντάζομαι, τη μάχη μέσα του. Το ποίημα αυτό είναι αποκηρυγμένο, δεν ήθελε να το δημοσιεύσει ποτέ. Το έγραψε τον Αύγουστο του 1886 και μάλιστα δεν φαίνεται να δημοσίευσε ούτε ένα ποίημα μέχρι το 1891. Τόσα χρόνια αποχή. Τί μάχη αναρωτιέμαι έδινε μέσα του..
β. Η Μούσα δίνει τη δυνατότητα στον Ποιητή να εκφραστεί όπως ο ίδιος θέλει... ΟΠΩΣ θέλει κι όχι όπως προστάζει το 'ιδανικό' της κάθε εποχής. Η Μούσα τον προτρέπει, τον βοηθά να φύγει από το τέλμα για να γράψει/ συνθέσει το αληθινό, το δικό του αληθινό! Άρα, για να απαντήσω στον παραπάνω προβληματισμό, κατά τη γώμη μου είναι και τα δύο, είναι τα πάντα, είναι ό, τι θέλει ο Ποιητής, κι όχι ό, τι προστάζει το εφήμερο "Ωραίο"